آقا محمد خان قاجار بسیار سنگدل و بیرحم و كینه توز و انتقامجو بود و برای رسیدن به مقام سلطنت از هیچ عمل پست و شرم آ وری استنكاف نكرد از جمله رفتار ظالمانه و شنیع وی با لطف علی خان زند و قتل و یا كور كردن برادرانش كه به قساوت و سنگدلی این خواجه قاجاری صحّه می گذارد.
آقا محمد خان پس از وفات وكیل الرعایا – كه در دربار وی بین شاهزادگان و فرمانروایان زندی آشوب و اغتشاش ایجاد شده بود – فرصت را مغتنم شمرد واز شیراز فرار كرد و به استراباد رفت و به امید جمع آوری لشكر بین قاجارهای آشاق باش و متحدانش (تركمنها) رفت. هدف خواجه قاجار متحد كردن دو ایل آشاق باش و یوقاری باش قاجار و نیز تركمنهای یموت و گوگلان بود كه در اختلاف دائمی به سر می بردند و با ایجاد اتحاد بین آنها زمینه قیام و شورش بر علیه زندیان ایجاد كرد تا در آینده با كمك لشكریان قاجاری و تركمنهای گوگلان و یموت زمام امور ایران را در دست گرفت. ایران در آن زمان به علت اختلاف بین شاهزادگان زندی و دیگر حكام ولایات دستخوش آشوب و هرج و مرج شده بود و این آشوب تمامیت ارضی ایران را به خطر می انداخت زیرا باز هم مثل دوران اواخر صفوی ایران از طرف همسایگان شمالی و شرقی و غربی در امنیت كامل نبود و در معرض تهدید دشمنان قرار گرفته و در همین ایام بود كه آقا محمد خان قاجار – كه مردی مستعد و لایق جهت حفظ ایران از تعرضات همسایگان بود – با اقتدار كامل به كمك نیروی قاجار و تركمنهای یموت و گوگلان ظهور كرد.