باد (VENT/wind)
نمادگرایی باد چندین وجه دارد، به دلیل انقلاب درونی اش، نماد بی ثباتی، ناپایداری و بی استحكامی است. باد نیرویی اولیه است كه متعلق به تیتانها است، و خشونت و كوری آنان از همین جا است.
از سویی دیگر، باد مترادف با نفخه است و در نتیجه مترادف است با روح و جوهر روحی از مبدأیی الهی. از اینجا است كه زبور، همچون قرآن، باد را پیك الهی و همسنگ فرشتگان می داند. حتی باد اسم خود را به جبرئیل، روح المین (روح القدس) ، می دهد. روح خداوند بر آبهای اولیه می چرخد، و برای حواریون لهیب آتش روح القدس را می آورد. در نمادگرایی هندو، باد، دایو، همان نفخه ی كیهانی و كلمه الله است، او شهنشاه اقلیم كوچك واسط میان زمین و آسمان، یا فلكی است كه طبق اصطلاح شناسی چینی با نفخه یا /// پر شده است. وایو رسوخ می كند، در هم می شكند و تزكیه می كند. وایو مرتبط با جهات آن فلك است، و از سوی دیگر، به طور كلی بادها را نشان می دهد. یعنی دربرگیرنده ی چهار باد یونان و روم باستان، بادهای قرون وسطایی، برج باد آتن كه هشت صورت داشت، و گلهای سرخ باد هشت نقطه و دوازده نقطه و سی و شش نقطه.
از سویی، بنا بر نگرشهای گوناگون، چهار باد یونان و روم در ارتباط با چهار فصل. چهار عنصر و چهار مزاج بود، و هشت باد چین در ارتباط با هشت سه خطی.
در چین، باد ابزار تفأل بر مایعات بود، و با بررسی خطوط ناشی از عبور جریان هوا از سطحی از آب یا فلز مذاب، آینده پیشگویی می شد. طبق داستان آفرینش در شریعت مانو، باد از روح متولد شد و نور را خلق كرد: روح هیجان زده از میل به خلقت . فضا را خلق می كند، از تكامل اثیر، باد به دنیا می آید . سرشار از تمامی عطرها، خالص، نیرومند، با خاصیت بساویدن.
اما از سوی دیگر، از تغییر باد نور اشراق دهنده به دنیا می آید كه می درخشد و تاریكی را بیرون می راند، و به قالب می تواند درآید.
مقاله آموزشی آشنایی با شهر سبزوار به همراه متن انگلیسی