مقدمه
ذرت یکی از مهمترین گیاهانی است که به عنوان غذای اصلی در بسیاری از کشورهای آمریکای مرکزی و جنوبی، آفریقا و قسمتی از آسیا کشف شده و یکی از مهم ترین گیاهان تأمین کننده انرژی و پروتئین بوده و تولیدات سالانه آن نزدیک به 500 میلیون تن می باشد. در ایران نیز ذرت به عنوان یک گیاه جدید در سال 1349 با تأسیس بخش تحقیقات ذرت و علوفه در موسسه اصلاح و تهیه نهال و بذر همراه با بررسیهای به نژادی و به زراعی مورد توجه قرار گرفت. به طوری که در سال زراعی 81-80 سطح زیر کشت آن به مرز 218465 هکتار و تولید 45/1 میلیون تن رسید. کشت ذرت با توجه به تنوع آب و هوایی در بسیاری از مناطق کشور بعد از برداشت غلات قابل گسترش است. در دنیا و در بین غلات ذرت بعد از گندم و برنج از لحاظ اقتصادی و سطح زیر کشت مقام سوم را داراست. ولی از نظر کل تولید مقام اول را به خود اختصاص داده و این در حالی است که به دلیل سازش پذیری با شرایط اقلیمی مختلف، روز به روز در دنیا در حال گسترش بوده است. به طوری که امروز از عمده ترین محصولات مناطق نیمه گرمسیر و گرمسیر به شمار می آید [8]. ذرت گیاهی است C4 که از پتانسیل بالا برای تبدیل انرژی خورشیدی برخوردار است. سهم ذرت در تغذیه انسان 25-20% و در تغذیه دام و طیور 75-70% و دیگر فرآورده های جانبی 5% می باشد [24]. طبق آخرین آمار، سطح زیرکشت ذرت در ایران 300 هزار هکتار است که از این مقدار در حدود 50 هزار هکتار (20%) به کشف ذرت سیلویی اختصاص دارد که استان تهران با 16 هزار هکتار سطح زیر کشت از نظر کاشت ذرت سیلویی در درجه اول اهمیت قرار دارد [31].
تنوع شرایط آب و هوایی در مملکت ما موجب گشته تا در بعضی نواحی به علت وجود فصول نا مساعد و طولانی، استفاده از علوفه سبزوتازه محدود گردد. به طوری که جهت جبران این کمبودوذخیره علوفه، دامداری ها به دنبال روش هایی نظیر خشک نمودن، سیلو کردن و … بروند. دربین روشهای فوق، استفاده از علوفه سیلو شده به دلیل کیفیت بالا، تنوع ویتامین هاوارزش غذایی فوق العاده برروش خشک کردن، که سبب تلفات مواد غذایی بالاخص پروتئینی آن است، ارجحیت داشته و به همین دلیل در سالهای اخیر سطح زیر کشت ذرت علوفه ای با توجه به ارزش غذایی آن، سازگاری با شرایط اقلیمی متفاوت و عملکرد بالای آن در واحد سطح افزایش چشمگیری داشته و امروز یکی از رقم های بالای جیره غذایی دام ها بالاخص گاوهای شیری را تشکیل می دهد [6].
واژه سیلو (silo) از کلمه یونانی سیروس (siros) مشتق شده است که بعضی از گودال در زمین می باشد. چندین هزار سال قبل کشاورزان علوفه را به صورت سیلو برای خود نگهداری می نمودند. بعدها مصریها با تکنیک سیلوکردن آشنا شدند و طبق نقاشی های رنگی مربوط به سیلوکردن توسط مصریها در 1000 الی 1500 سال قبل از میلاد، مصریها اهمیت سیلوکردن در فضای بدون هوا را فهمیده بودند [31]. سیلوی علوفه در سال 1860 در مجارستان شروع شد، سپس عمل سیلوکردن را کشاورزان آلمانی و فرانسوی آموختند و به کار بستند.
مقاله آموزشی آشنایی با شهر سبزوار به همراه متن انگلیسی